piątek, 15 czerwca 2012

piętnaście minut po północy.

Dzisiejsza historia będzie o tym, że mam w domu superbohatera. 
Ale zacznijmy od początku... 

Jak pisałam poprzednią notatkę, to już na prawdę myślałam, że to koniec moich czerwcowych udręk. Jednak okazało się, że nie. Ostatnie dni mojego życia, to było odświeżanie mojej poczty z nadzieją, że promotor sprawdził już nadesłane przeze mnie wypocinki. No i sprawdzał. Ale za każdym razem, wyskakiwały jakieś błędy, zalecenia najróżniejszych poprawek i wszytskie rzeczy, których miałam już dość. Każdy ze swoich rozdziałów znałam już na pamięć, bo nie było dnia, żebym nie przeczytała każdego z nich kilka razy dopisując słowa, zmieniając kolejność wyrazów, przy okazji podróżując po słowniku antonimów i synonimów. Siedziałam dniami i nocami. Robiło mi się STRASZNIE przykro, jak widziałam, że D. już śpi, i przewraca się na sto pięćdziesiąty drugi bok, że robi się już jasno a ja cały czas poprawiam bibliografię, zmieniam akapity które same przeskakują i próbuję zmienić małe myślniki w duże myślniki, i wstawić wszystkie obce literki  jak "e" z przegłosem lub "u" umlaut i oczywiście z roztrzepania zapomnieć poprawić kilku, po to, żeby kolejnej nocy mieć więcej pracy. Kładłam się jak już zaczynało świtać. Kładłam się spać, a na 7:55 nastawiałam budzik, budziłam się i podrasowywałam, aby móc rano wysłać promotorowi poprawioną całość, żeby zdążył to przejrzeć do wieczora. Wieczorem wysyłał, zaznaczał kolejne poprawki - ihejabanana - i znów chyba mam dejavu, bo scenariusz wygląda tak samo. Kładę się jak świat śpi mocnym snem, a budzę się, gdy budzi się do życia O! KRO! PNOŚĆ! Przy tym cera mi się popsuła. Cała jestem jakaś taka szara-zielona no i przytyłam - i tu ukłony dla mojej ukochanej mamy która kupiła mi z 8 zestawów dziesięciopaków Twix-ów, Mars-ów i Snickers-ów i które pomagały mi przetrwać noc ♥.


Ale nie narzekam. Wiem bardzo dobrze, i nikt nie musi mi tego przypominać, że to wszystko na moje życzenie, że mogłam się tym zająć pół roku wcześniej i mieć teraz sprawę z głowy, blablabla, blablabla.
Dziś był dzień rozwiązania! Obudziłam się rano i poszłam 'po sąsiedzku' do ksera wydrukować dwa egzemplarze pracy. Zabrakło mi złotówki, ale mimo moich nalegań, że po południu zwrócę dług, miła pani z krzywo pomalowanymi oczami powiedziała, żebyśmy sobie to darowały, kazała nie otwierać pracy przez najbliższe pół godziny, żeby wszytsko się ładnie skleiło i życzyła powodzenia. Spod punktu ksero, nie chciało mi się już wracać pod bloku po rower, więc stwierdziłam, że na uczelnię dojdę piechotą. Na uczelni bardzo inensywnie spędziłam pół dnia. Dzielnie zbierałam ostatnie wpisy, biegałam między ksero a biblioteką wydziałową jeszcze kilka razy, prosiłam wszystkich o pomoc w uzupełnianiu najróżniejszych dokumentów ale fianalnie... -udało się! Uzyskałam wszystkie podpisy na każdej z wydrukowanych kartek, wszytsko oddałam do dziekanatu, gdzie pani Renatka, otwierając mini-książeczkę z moimi zdjęciami, zza biurka powiedziała- "wcale nie jest takie złe. W całej okazałości widać pani piękne włosy!", "co z tego, że paskudnie przebarwione" - pomysłałam, ale żeby ładnie przyjąć komplement tylko przytaknęłam. 


No i ulga! Oddałam! Zadowolona wracałam do domu, w między czasie pochwaliłam się mamie i Damianowi, dzwoniąc do nich, że już jestem na czysto. Po drodze zlał mnie deszcz. Oczywiście nie miałam roweru, więc podróż trwała dwa razy dłużej. Oczywiście vol.2 - nie miałam parasola a materiałowy kaptur przesiąkł w mgnieniu oka. Doszłam do domu, zaraz dołączyli do mnie Damian z Krzysiem i pysznie zjedliśmy obiad a zaraz potem chłopcy poszli załawiać jakieś biznesowe sprawy na mieście ; ). Ja się rozłożyłam na łóżku, zrobiłam herbatkę, otworzyłam linki z nowo znalezionymi przeze mnie skandynawskimi blogami i zrelaksowana zaczęłam wertować. Niestety sielanka nie mogła trwać dalej bo zaczęła mnie boleć głowa. Na początku tylko troszeczkę. 

(Od kilku miesięcy zdarza mi się to dość często. Początkowo myślałam, że to migrena *nigdy wcześniej nie miałam bólów głowy!*, wszystko co wyczytałam w internecie zgadzało się z moją diagnozą. Któregoś dnia kupiłam sobie polopirynę, która albo działa albo nie działała, ale po kilku godzinach z okładem na głowie bóle ustawały. Któregoś dnia, gdy poprosiłam Damiana żeby kupił coś przeciwbólowego, przyniósł mi IBUPROM ZATOKI, tłumacząc, że tylko to zdobył. Ból dziwnie szybko minął. Ostatnio jak byłam w domu, moja mama stwierdziła, że to muszą być powikłania po mojej ostatniej chorobie, które skupiły się nie na niczym innym, jak właśnie na zatokach. Rzeczywiście. Lekarstwa skierowane konkretnie na zatoki działają dużo szybciej niż te przeciwbólowe a cała ta sytuacja zaczęła się mniej-więcej w tym czasie.)

A więc wracając do tematu... dziś, moją codzienną prasówkę przerwał właśnie taki ból głowy. Z minuty na minutę się nasilał, a ja myślałam, że zaraz zejdę z tego świata. Nakleiłam plaster chłodzący na czoło i wzięłam ta nieszczęsną Polopirynę. Powyłączałam wszystkie telewizory i komputery. Wszystko co emituje jakikolwiek dźwięk i czekałam, aż polopiryna zacznie działać. A tu nic.. było coraz gorzej. Z bólu zaczęłam płakać i zastanawiać się nad tym co by to było, jakbym miała małe dziecko i musiałabym się nim w tym momencie zajmować. NO NIE DA SIĘ. Albo jakbym była na wycieczce życia? Ten ból jest tak nieprzewidywalny i intensywny, że kompletnie zaburza codzienne obowiązki i nie da się z nim funkcjonować. Płakałam z bólu i z bezradności. Mijała godzina. Zadzwoniłam do Damiana, żeby wracał, że głowa mnie okropnie boli i żeby kupił mi odpowiednie lekarstwo, bo w naszej apteczce nie ma niczego co mogłoby mi pomóc. Po chwili Damian zadzwonił, żebym postawiła wodę, bo on zaraz będzie i ma Theraflu. Był za kilka minut z całym dużym opakowaniem lekarstwa i z masłem do ciała w prezencie na poprawę humoru, ale pod warunkiem, że jak najszybciej pójdę do lekarza skonsultować moje objawy (powiedział to bardzo surowo i stanowczo!). Piłam gorzkie lekarstwo a kolejne warstwy masełka wcierałam w ręce i brzuch, ciesząc się jak małe dziecko z prezentu. Ból powoli ustawał a ja cieszyłam się z tego, że mam takiego dobrego chłopca, aż w końcu z nadmiaru wrażeń usnęłam.








Tak, wiem. Przejmujące. 

wtorek, 12 czerwca 2012

120612



Wiktoria, zwycięstwo. Przed chwilą zrobiłam sobie zdjęcia do dyplomu, jutro najprawdopodobniej oddaję pracę. Przeszłam przez te wszystkie przypisy, bibliografie i  obsceniczne przedstawienia, których mam już po dziurki w nosie i przede mną chyba już tylko obrona dwudziestego czerwca.



sobota, 9 czerwca 2012

wieczorny manicure.




Przepis na takie paznokcie znalazłam na thebeautydepartment.com w którym dziś wieczorem zatonęłam. Sama nie wiem, dlaczego wcześniej nie wpadłam na pomysł malowania lakierem przezroczystej taśmy klejącej i wycinania wzroku (pasków w tym przypadku), tylko zawsze męczyłam się z pędzelkiem i moimi trzęsącymi się rękami. Myślę, że to nie jest trudne i, że każda z Was, jeśli ma odpowiedni lakiery, da sobie radę.

No i trzeba pamiętać o top coat'cie, żeby się wszystko trzymało kupy : )


piątek, 8 czerwca 2012

gotowi do startu? start!




Wiem, że zamiast malowania sobie flagi narodowej na twarzy sudokremem i szminką (!), powinnam pisać pracę, ale nie mogłam się powstrzymać! Wiem też, że wszystkim uszami wychodzi już to Euro. Mi trochę też, ale wychowana zostałam w domu, w którym są sami fanatycy piłkarscy. Damian też do nich należy, więc samoistnie w tym uczestniczę i nie potrafiłabym się tym w ogóle nie interesować : )


czwartek, 7 czerwca 2012

mały shopping.



Postanowiłam sobie coś sprawić. Postanowiłam sobie coś sprawić, bo dawno sobie nic nie sprawiałam. Postanowiłam, bo wiele godzin spędziłam na kończeniu trzeciego rozdziału pracy licencjackiej. Siedziałam do świtu, ale wreszcie oddałam trzeci rozdział. Powoli dobijam do mety. Został mi już tylko wstęp i zakończenie. Za wstęp się już zabrałam.  

A więc zrobiłam sobie nagrodę, i z nadzieją, że lada dzień dostanę wypłatę kupiłam sobie piękne spodnie dresowe w hm-ie. Bardzo mi się spodobały! Są wakacyjne, kolorowe i bardzo wygodne! Już sobie wyobrażam jak w nich biegam po plaży przy zachodzie słońca! haha! Oprócz tego, że sobie poprawiłam humor, to na dodatek wsparłam wraz z haemem młodych artystów i ekologię. Bo dresik ma wzór zaprojektowany przez młodą artystkę Saskię Pomeroy (o której wyczytałam już wszystko co się da! -klik- , początkowo myślałam, że to skandynawska artystka, jakoś tak skandynawsko skojarzył mi się wzór i imię artystki) i zrobiony jest z BIO-bawełny. haha! No i koronkowy Top z Cubusa. Niestety nie miałam zbyt wielu rozmiarów do wyboru, bo ten był ostatni. Przy rozmiarze S, mój biust uzyskuje w tym topie efekt push-up. 

Obie rzeczy tak ładnie się razem prezentowały, że musiałam zrobić zdjęcie i się z Wami podzielić.


 Dziękuję za uwagę! haha! : )

wtorek, 5 czerwca 2012

album - LONDYN

















Nie wiem czy już kiedyś o tym wspominałam ale jednym z moich niewinnych hobby, od wielu lat, jest scrapbooking. Jak tylko znajduję czas wywołuję zdjęcia, wyjmuję wielkie pudło zapełnione naklejkami, kolorowymi papierami, nożyczkami z różnymi rodzajami cięć i wycinkami z gazet i robię albumy. Nie zdarza się to często, ale zawsze sprawia mi niemałą frajdę. Mam kilka albumów na swoim koncie, haha! W ten weekend dla relaksu zajęłam sie zdjęciami z mojego pierwszego (i mam nadzieję, nie ostatniego) pobytu w Londynie. Kilkoma przypadkowymi stronami postanowiłam się podzielić na blogu. : )


poniedziałek, 4 czerwca 2012

Pogoda jest seksi a ludzie na ulicach pachną.



Już wszytsko zrobione i  nic nie będzie odrywało mojej uwagi od pisania pracy. Lodówka rozmrożona. Po raz pierwszy w życiu rozmrażałam lodówkę. Przez co nabawiłam sie kolejnych ran na swoich dłoniach - od noża (przy ciosaniu w lód aby go rozkuć) i od wrzątku (wkładałam garnki z gorącą wodą żeby para przyśpieszyła proces topnienia). Lodóweczka jest rozmrożona i wszytsko w niej ma teraz swoje miejsce. haha! Jedyne za co pewnie się jeszcze zabiorę to bałagan na tapczanie. Moglibyśmy założyć na nim z Damianem swój własny i autorski ciucholand.  Oddzieliłam też już truskawki te, które się bardziej rozgniotły w koszyczku od tych, które zostały nienaruszone. Te nienaruszone leżą w sitku do zjedzenia na świeżo, a te bardziej rozgniecione zblenduję z jogurtem naturalnym kupionym przy porannych zakupach i zrobię koktajl. Ale to później bo dopiero co zjedliśmy śniadanie. Zaraz wypiję kawę. Taką jak zwykle, dwie łyżeczki zalane do połowy kubka wrzątkiem (siekiera) i dopełnione do samych krawędzi mlekiem. Bez żadnego cukru. To tworzy mieszankę aromatyczną, mocną ale przy tym wszystkim kremową i delikatną. Uplotłam sobie dwa warkocze (żeby było wygodnie), ubrałam ulubione szerokie jeansy z New Yorkera w których według mojego taty wyglądam jak wór i jakbym miała 6 razy większy tyłek niż mam. Tak. Jestem chyba już gotowa do terminu ostatnecznego. Muszę zamknąć się przed światem nie myśleć o tym, że skończył mi się puder i chętnie bym skoczyła do Rossmana. Mam kilka dni i muszę skończyć pisać pracę, zamknąć wszytskie okienka w przeglądarce, dopić kawę której zostało mi już połowę i napisać. I umieć się obronić wstępnie przed promotorem w mejlu. Uda mi się bo czemu miałoby mi się nie udać. Jeszcze muszę tylko wybrać który kisiel zjem, wybrać odpowiednią nierozpraszającą muzykę. I jestem gotowa.

sobota, 2 czerwca 2012

020612






ostatnich dziesięć dni maja

pizza ze szpinakiem, pieczarkami i dużą ilością estragonu! MNIAM! (tak na przyszłość, do wszelkich dań ze szpinakiem, wyjątkowo pasuje estragon! wiem z doświadczenia! haha!) Wyszła fenomenalnie! Przepis na ciasto. Sprawdzony i pewny, kilka zdjęć niżej.

D. poszedł po poranne zakupy i przyniósł 25 deko truskawek! Na spróbowanie. Pierwsze truskawki w tym roku!



mój Damianuń. 




trochę pisania pracy.


i latte domowej roboty: )


przerwa w pisaniu i obładowana notatkami oglądałam "W świecie kobiet" (In the Land of Women) z 2007 roku. Oglądałam już kiedyś i chodził za mną ten film. Długo zastanawiałam się jaki był jego tytuł. W końcu przypomniałam sobie, że główną rolę grała Meg Ryan i zaczęłam szukać w jej filmografii na filmweb'ie. I ZNALAZŁAM! Polecam gorąco. Typowo babski (to na pewno!), wzruszający, ale i bardzo sympatyczny film.





Tydzień wcześniej odkryłyśmy z dziewczynami. Ada B. dostała cynk, że są pyszne kanapki, no i poszłyśmy sprawdzić. Faktycznie! Kanapki świetne! świeże pieczywko, i świetne kompozycje smakowe. Kanapka z Szynką parmeńską, sałatą i gruszką w occie, albo kanapka z kiełbasą krakowską ogórkiem kiszonym i sosem chrzanowo-śmietanowym. A jak poprosiłam o wersję bez masła (nie jadam masła od dzieciństwa), pani szybko pobiegła i zrobiła mi świeżą kanapkę. Super obsługa. Ludzie stylowi i uśmiechnięci. W tym tygodniu poszłyśmy jeszcze raz. Ja wzięłam kawę - Latte za 4,99 + szarlotka z kleksem bitej śmietany za 1,99! Super ceny i super smak. haha! Polecam jeśli ktoś jest z Lublina. To jest piekarnia Zarzycki, połączona z taką a'la kawiarenką. na rogu przed Aviatorem (jak się idzie od strony kina Bajka).

Trzeba było wypróbować nowy wytwór w plenerze. Somersby z Madzią i Zuzią! MMM! Zielony Redd's się nie umywa.




(Madzia ma już dość zdjęć!)

no i po Somersby, na okienku, zrobiłyśmy sobie z Madzią pamiątkowe fotki na dziedzińcu KUL, "żeby nasze dzieci kiedyś wiedziały, jak ładny dziedziniec miałyśmy na swoim uniwersytecie" haha


A od wczoraj jestem w domu. W Busku. Siedzę w szlafroku, jem pyszne rzeczy, otaczam się zwierzętami i najzwyczajniej w świecie cziluję.